Πρώτη φορά αριστερά, δεύτερη φορά Στάλιν

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΣΤΑΛΙΝ
Λίγα λόγια σχετικά με το κατέβασμα πανό για τους βιασμούς της Ξάνθης

Στις 29 Ιουνίου ημέρα Δευτέρα συνέβη κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του κινηματικού-ριζοσπαστικού ή όπως αλλιώς θέλετε, χώρου της Ξάνθης. Άλλωστε οι λέξεις πολλές φορές μέσα στην ανθρώπινη ιστορία έχασαν και εξακολουθούν να χάνουν την αξία τους και το σημασιακό τους μάγμα. Το γιγαντοπανό που κρέμασε η Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και την έμφυλη βία στην εξωτερική όψη του αναγνωστηρίου του Δ.Π.Θ και αφορούσε την ανάδειξη και την καταγγελία δεκάδων περιστατικών βιασμών στην Ξάνθη, καθώς και την επιθετική μας διάθεση απέναντι στην κουλτούρα του βιασμού, μιας και για εμάς τουλάχιστον, η έμφυλη βία, αποτελεί κεντρική και αυτόνομη κοινωνική σχέση σε όλο το εύρος του ιστορικού χρόνου, κατέβηκε με πρωτοβουλία μελών της νεολαίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α Ξάνθης. Στην θέση του αναρτήθηκε ένα άλλο πανό, στα πλαίσια της καμπάνιας για την στήριξη του «όχι» από τα μέλη της συγκεκριμένης νεολαίας. Το πανό της συνέλευσής μας μεταφέρθηκε στο στέκι τους, το kardelen. Όταν μέλος της συνέλευσης πήγε να το πάρει πίσω, οι δημοκράτες ακτιβιστές και υπερασπιστές μιας δικαιότερης κοινωνίας της νεολαίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. του είπανε πως το κατέβασαν προσωρινά, για ένα πενθήμερο και μέχρι να τελειώσει η καμπάνια από την μεριά τους, για την στήριξη του «όχι» στο δημοψήφισμα. Μετά θα μας το επέστρεφαν. «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Όντως η Δημοκρατία δεν έχει διλλήματα!

Φαίνεται βέβαια πως πέσαμε πάνω σε μια άσχημη, για εμάς τουλάχιστον, πολιτική συγκυρία και όταν λέμε «εμάς», δεν υπονοούμε τίποτα άλλο παρά τον δικό μας χώρο ιδεών. Ή αλλιώς, η έμπνευσή μας πήγε και τράκαρε και χωροθετικά ακόμη αν το προτιμάτε, πάνω σε μία εξεγερσιακή στιγμή της ένδοξης ελληνικής κοινωνίας και μάλιστα του πιο πατριωτικά συνειδητοποιημένου της κομματιού. Αυτού της αριστεράς. Κομματιού πάντα διακριτού μέσα στην κοινωνική και πολιτική κονίστρα, που αδυνατεί να αντιληφτεί τον εαυτό του έξω από το πατριωτικό και εθνικό συγκείμενο. Ιστορικός θεματοφύλακας της εθνικής ενότητας και των συμφερόντων της. Που πάντα πιστό στις αρχέγονες και αδιαπραγμάτευτες δημοκρατικές παραδόσεις του, με έντονες πινελιές αμεσοδημοκρατίας και αντιιεραρχίας τα τελευταία χρόνια, ιεράρχησε το ζήτημα του δημοψηφίσματος σαν πιο σπουδαίο, παίρνοντας έτσι την «πρωτοβουλία», πάντα από μόνο του, και σε συστοιχία με την επαναστατική του συνείδηση, ηθική και προοπτική, να κατεβάσει το πανό μας και στην θέση του να τοποθετήσει ένα δικό του για να στηρίξει την καμπάνια του «όχι» στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Ένα «όχι» των Ελλήνων, όπως αρέσκονται να λένε μεταξύ τους, που θα γίνει ο πυροκροτητής και το εφαλτήριο για περισσότερη δημοκρατία εντός της Ευρώπης. Ολοκληρωτικός ακτιβισμός, εθνικισμός, σιχασιά ή και όλα μαζί; Αποκαΐδια της Δημοκρατίας που ευαγγελίζονται ή ράκη αυτής, που ιεραρχώντας για άλλη μία φορά σκοπούς και μέσα, υποτάσσουν τον πρώτο (σκοπό), στον δεύτερο (μέσο); Πρακτική, εκτίμηση και τροφός πολύ σκοτεινών στιγμών στην διάρκεια και εντός της ανθρώπινης ιστορικής περιπέτειας.

Αυτή η επιλογή τους βέβαια, δεν αποτελεί κάποια έκπληξη. Τουλάχιστον σε όσες/ους ασχολούνται με ζητήματα έμφυλης βίας και έμφυλων διαχωρισμών. Η στάση της ελληνικής κοινωνίας και της αριστεράς που της αναλογεί και όχι μόνο, είναι παλιά και γνωστή σε τέτοιου είδους ζητήματα. Έτσι και τα μέλη της Νεολαίας Σύριζα Ξάνθης δεν αποτελούν κάποιου είδους εξαίρεση από τις άλλες κομματολάγνες και εξουσιομανείς φοιτητικές παρατάξεις. Ενώ έχουν βιαστεί φοιτήτριες μέσα στη χρονιά, έχουν συνωμοτήσει με τη συγκαλυπτική και σεξιστική τοπική κοινωνία τηρώντας την ίδια συναινετική στάση στους βιασμούς.
Για όλους αυτούς λοιπόν, αυτά είναι ζητήματα δευτερεύοντα. Λύση υπάρχει. Και όρεξη ταυτοχρόνως. Και έμπνευση επίσης. Ιεράρχηση, υποβάθμιση και τέλος αποσιώπηση. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε. Πρωτεύει ο όχλος και οι ενοράσεις του. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως αν και αποτελούμε μια νεοπαγή συνέλευση, προλάβαμε να δούμε να κατεβαίνει πανό μας μέσα στην πόλη καθώς και άλλη μία φορά συστηματικά και στοχευμένα οι αφίσες μας. Είτε από μπράβους είτε από αριστερούς.

Υ.Γ. Το πανό της συνέλευσής μας υπολογίζουμε ότι κατέβηκε γύρω στις 9 το βράδυ της Δευτέρας. Το ίδιο βράδυ πράξαμε το αυτονόητο. Το πανό της νεολαίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α αποκαθηλώθηκε με την σειρά του. Στο μεσοδιάστημα και μέχρι να ξανατοποθετήσουμε το πανό της συνέλευσης μας, ανέβηκε νέο, στο ίδιο σημείο από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Το βράδυ της Πέμπτης 2 Ιουλίου κατεβάσαμε εκ νέου και το δεύτερο πανό τοποθετώντας αυτό της συνέλευσης μας. Πράξαμε αυτό που ήδη ορίσαμε σαν το αυτονόητο για εμάς. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Παλεύοντας κάθε στιγμή να συστοιχηθούμε με ό,τι ορίζουμε και ό,τι ορίζει το πολιτικό και ηθικό αξιακό μας σύστημα. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη, στο δημόσιο χώρο και όχι εν κρυπτώ.

Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και την έμφυλη βία
22 Ιουλίου 2015

Γιγαντοπανό που αναρτήθηκε στο Πολυτεχνείο Ξάνθης για τους βιασμούς

«Ξάνθη η πόλη με τα χίλια χρώματα και τους καθημερινούς βιασμούς-Όταν συνηθίζεις τους βιασμούς αρχίζεις να μοιάζεις στους βιαστές»

Νέα απόπειρα βιασμού στην Ξάνθη

(κείμενο που μοιράστηκε με παρέμβαση στους δρόμους του κέντρου)

Νέα απόπειρα βιασμού στην Ξάνθη

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

«Τα ξημερώματα της Κυριακής 1 Μαρτίου 2015 γυρνούσα σπίτι από την πλατεία Αντίκα ύστερα από γιορτή φίλης και αποφάσισα να περπατήσω και να μην πάρω ταξί. Καθώς περπατούσα στο στενάκι που βρίσκεται γνωστό γυράδικο της Ξάνθης, πριν την πλατεία Ελευθερίας, ακούω μια πνιχτή φωνή. Βλέπω έναν άντρα με κράνος και πολύ φαρδιά ρούχα μηχανής. Αυνανιζόταν και μου έλεγε «Έλα εδώ, θέλω μόνο να σε πηδήξω», «έλα από μόνη σου αλλιώς θα έρθω εγώ…»».
(απόσπασμα από το κείμενο μιας γυναίκας που προσέγγισε και κατήγγειλε την απόπειρα βιασμού της στη συλλογικότητά μας)

Απόπειρες βιασμού με ανάλογα χαρακτηριστικά, δηλαδή άντρας με κράνος και φαρδιά ρούχα, έχουν αναφερθεί συχνά τον τελευταίο χρόνο στο κέντρο της Ξάνθης. Η συγκεκριμένη κοπέλα σπάζοντας τη σιωπή κατήγγειλε το περιστατικό στην αστυνομία. Η πρώτη αντίδραση των μπάτσων ήταν μια σειρά από απαξιωτικά και σεξιστικά σχόλια προς την ίδια, που εστίαζαν στην ώρα που κυκλοφορούσε και το ντύσιμό της. Στη συνέχεια, βρήκαν την περιγραφή του βιαστή «ανεπαρκή», το περιστατικό άνευ σημασίας (σημείωσαν το όνομα της κοπέλας σε χαρτάκι post it) χωρίς να το καταγράψουν επίσημα, της είπαν ότι θα της τηλεφωνήσουν για γραπτή κατάθεση. Δεν τηλεφώνησαν ποτέ.

Η αμφισβήτηση της παραπάνω απόπειρας βιασμού από την αστυνομία είναι ένα στιγμιότυπο από την κουλτούρα του βιασμού. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα από τη σεξιστική και μισογυνική στάση των θεσμών και της κοινωνίας στις γυναίκες που βιάζονται. Αυτή τη στάση την είδαμε να επαναλαμβάνεται στους βιασμούς που καταγγέλθηκαν το τελευταίο διάστημα στην Ξάνθη: στο βιασμό μιας γυναίκας από δυο άντρες τον Μάρτη που αμφισβητήθηκε, και στο βιασμό μιας γυναίκας από τέσσερις άντρες στο Δροσερό τον Απρίλη που ούτε καν ταρακούνησε την κοινωνία.

Να μην αφήσουμε καμία γυναίκα μόνη της μπροστά στη σεξιστική βία.
Κάθε γυναίκα που σπάει τη σιωπή, βοηθά άλλη μια να μη βιαστεί.
Να επανακτήσουμε τις νύχτες στο δρόμο.

Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και την έμφυλη βία
(stop.rape.now.xanthi@gmail.com)

Αφίσα που κολλήθηκε στο κέντρο της Ξάνθης

Την Κυριακή 1 Μαρτίου του 2015 καταγγέλθηκε ένας ακόμη βιασμός.

Μια φοιτήτρια βιάστηκε απο δύο γνωστούς της, Ξανθιώτες.

Απο πολλούς θεωρήθηκε ότι δεν ήταν βιασμός.

Εμείς απαντάμε:

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙ ΤΟΝ ΒΙΑΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ.

Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και την έμφυλη βία

Πανό για βιασμούς στο εργατικό κέντρο Ξάνθης

Μάρτιος 2015

Κοινωνία που αμφισβητεί τον βιασμό είναι συνένοχη για τον επόμενο

(κείμενο που μοιράστηκε με παρέμβαση στο κέντρο της Ξάνθης)

Την Κυριακή 1 Μαρτίου του 2015 καταγγέλθηκε στην Ξάνθη ένας ακόμη βιασμός. Μια φοιτήτρια βιάστηκε από δυο γνωστούς της άνδρες, Ξανθιώτες.

Για πολλούς θεωρήθηκε ότι δεν ήταν βιασμός. Για όλους αυτούς, βιασμός θεωρείται η βίαιη φαλλική διείσδυση του άνδρα στο σώμα της γυναίκας με έκδηλα τα σημάδια της σωματικής κακοποίησης. Αυτή η αντίληψη είναι πολύ περιορισμένη και επικεντρώνεται σε μια μόνο στιγμή του βιασμού. Για εμάς ο βιασμός είναι η σεξουαλικοποιημένη βία-μια βία που ασκείται από το κυρίαρχο αρσενικό που χρησιμοποιεί εξουσιαστικά κάθε έκφραση της σεξουαλικότητας για να επιτύχει την επιβολή του. Το σεξιστικό βλέμμα, το παρεμβατικό άγγιγμα, το φαλλοκρατικό σχόλιο, το ενοχλητικό σφύριγμα στο δρόμο, τα απειλητικά βήματα που ακολουθούν μέσα στη νύχτα, είναι και αυτά στιγμές του βιασμού. Το «ΟΧΙ» των γυναικών που δεν ακούγεται και διαστρεβλώνεται, αποτελεί άλλη μια στιγμή του βιασμού.

Για πολλούς ο βιαστής θεωρείται ένα άρρωστο τέρας, ένας ψυχικά διαταραγμένος, μια υποτιμημένη κοινωνική φιγούρα, το ξένο σώμα της κάθε κοινωνίας, κάτι που δεν μπορεί να ενταχθεί στα όρια της κανονικότητας. Όμως, οι 4500 βιασμοί γυναικών το χρόνο στην Ελλάδα, αποδεικνύουν ότι οι βιαστές είναι άνδρες που απαντώνται σε κάθε κοινωνική τάξη, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε εθνικότητα, μορφωτικό επίπεδο και ηλικία. Για πολλούς θεωρείται ότι ένας βιασμός συντελείται από κάποιον άγνωστο, στο δημόσιο χώρο, συνήθως τη νύχτα. Στην πραγματικότητα όμως, πολλά περιστατικά βιασμών συντελούνται από οικεία πρόσωπα: σύζυγο, πατέρα, συγγενή, φίλο ή γνωστό.

Η πατριαρχική δομή της κοινωνίας εδραιώνει την ανδρική εξουσία, προλειαίνει το έδαφος για κάθε μια από τις στιγμές του βιασμού και παρέχει το άλλοθι στο βιαστή επινοώντας τη γυναικεία συνυπευθυνότητα. Έτσι, οι γυναίκες κατηγορούνται για προκλητικό ντύσιμο, για απερίσκεπτη συμπεριφορά, για αδηφάγα σεξουαλικότητα. Παράλληλα, τα έμφυλα στερεότυπα, η βιομηχανία του θεάματος, η εμπορευματοποίηση, τροφοδοτούν την αντικειμενοποίηση των σωμάτων και τη νοοτροπία ότι τα γυναικεία σώματα θα πρέπει να είναι πάντοτε διαθέσιμα «προς κατανάλωση» στις ορέξεις του κυρίαρχου αρσενικού.

Μόνο όταν ο βιασμός καταλήγει σε δολοφονία, η γυναίκα παύει να ευθύνεται για αυτόν. Η κοινωνία με όρους μηντιακού θεάματος, υποκριτικών δακρύων, ακραίων μορφών αυτοδικίας και μαινόμενης οργής για τον βιαστή, μεταθέτει την ευθύνη «στον άλλον», απαλλάσσοντας τον εαυτό της από το σεξισμό που εκτρέφει. Μόνο όταν ο βιασμός καταλήγει σε δολοφονία, η κοινωνία αγιοποιεί και θρηνεί τη γυναίκα, «εξαγνίζοντας» έτσι τη συνείδηση της. Η ίδια διαδικασία «εξαγνισμού» της κοινωνίας, υπήρξε και στον βιασμό-δολοφονία της Ζωής Δαλακλίδου, εδώ στην Ξάνθη, το 2012. Μια διαδικασία που από τη φύση της αδυνατεί να επεξεργαστεί τη συνθήκη του βιασμού, και δεν αφήνει παρακαταθήκη καταδίκης του και αλληλεγγύης για τις γυναίκες που τολμούν να μιλήσουν για αυτόν.

Οργανωνόμαστε συλλογικά και δεν αφήνουμε κανένα άτομο μόνο απέναντι στη σεξιστική βία. Στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι σε όσα άτομα κάνουν ορατή την έμφυλη βία και αγωνιζόμαστε εναντίον του σεξισμού και της πατριαρχίας.

Όταν σωπαίνουμε ή αμφισβητούμε έναν βιασμό είμαστε συνένοχοι για την κάθε γυναίκα που βιάζεται.

Συνέλευση ενάντια στην κουλτούρα του βιασμού και στην έμφυλη βία
Ξάνθη, 21/3/2015